उन्हाच्या उपासना

 मी मीठ कणांनी रडलो तेव्हा समुद्र हसला होता, दुःखाला कुरवाळीत बसलो,हा आशय त्याने केला.  आरसे तोडुनी सारे, डबक्यात विसर्जित केले   क्षितिजावर नागडे होऊन, चंद्र नाचला होता. 

काही पांढऱ्या छटा तुझ्या कपाळावर दिसु लागल्या  आणि नजरेत ओढून घेणारे संमोहन उतरू आले.  थोडी विचलित, थोडी विलगता, थोडे गांभार्य, थोडे प्रेम,   छटा होत्या शिशिराच्या, सारेच डोळ्यांत घडू लागले .  चाळीशीच्या धीराने, केवड्याचे अत्तर दरवळू लागले  तुझे रूप दाट गुलकंदाचे, मन प्रसादाचे तांबूल झाले. कुंड्यांमधले, वृन्दावनचे देठन देठ हिरवे झाले,  पाटीवर नाव माझे सुचक, घर तुझे कृतार्थ झाले. चंदनाचे होते कि होते खैराचे वा बाभळीचे  करपलेले तुझे हात घट्ट मळलेले पीठ होते.  मी दुःख रेखाटून कागदाचे फुल झालो  जे भोगले तु, ते वाळवणाचे गीत झाले.  तुझ्या त्वचे खाली इंद्रायणी गुप्त झाली,  मी उकरून काढतो रक्तबीजाच्या ओळी  मनधरीनी करिता ही, उजळतो तुझा रुसवा  ते रुसणेही असते उबदार गुळाची पोळी  मी परिघावर बिंबित अर्थ शोधतो जगण्याचा                         फिरतो बाजार शब्दांचा, पटके बांधून डोक्याशी  तू नसतेस नेटकी साडी, खोचते पदर पोटाशी  हा सुगंध दरवळणारा, असतोच तुझ्या नाभीशी. 

 जाणिवांचा प्रवास मनाकडून जखमेकडे होतो,  की जखमेकडून मनाकडे आधी जी दिसते आणि मग ऐकू येते,  त्या विजेला हे ठाऊक असेल का ?

सूर्याची किरणे येतात अगदी सरळ रेषेत  अंगणात, गर्भगृहात, आणि डोहात  मृत्यू कसा येतो हे त्यांना विचारावे का ?  कुंठित प्रश्न अडकलेला दर्भात. 

 आलिंगन  तुझे ओठ पलाशच्या टंच पाकळ्या होतात, तेव्हा मी पारंब्यांच्या जाळीतून धनेश उडतांना बघतो.  ध्यान एकाग्र करतो भुवयांमध्ये, चंदनाचा गंध दरवळतो, तुझे केस जाळं पसरल्यागत विखरू लागतात, मी गार भस्म होतो.  तुझ्या काजळाच्या रेषा अजूनच तीक्ष्ण होतात, मला तिमिराच्या कोसेतून मुक्त होणारा नाग दिसतो.  स्वप्नांत कळतं का कधी स्वप्नाचं वेळभान? केवडा विषावर घेरतो, तुझी बोटे छातीवर फिरतात, शिवारावर शिंगरू थबकतो, मी गप्प होतो.  तुझ्या गोऱ्या वक्षाशेजारी निळी हिरवी वेल तप्त होते, उंच फांदीवर बसलेलं जनावरं ढिबक्यांचं टापदिशी खाली येतं.  मी ओंजळ रिकामी करतो, एकटं रेषांचं  झाड बगळ्यांनी भरू लागतं  उबदार तुझ्या श्वासांनी माझे कान हलके होतात, हवेत मारवा स्तिर होतो . 

 तुझी शंभर स्वप्ने एका रात्री बघतो मी  जागा होतो तेंव्हाही तुझ्याच गंधाने दरवळतो मी. कधी वाटते तुझी कुंडले  सापडतील मज अभऱ्याखाली. कधी वाटते खांद्यावरती  केस तुझे निखळले राहतील. तुझी शंभर स्वप्ने एका रात्री बघतो मी  माझेच मला मिठीत घ्यावे इतका हर्षून जातो मी. कधी वाटते खरो खरीच  तुझ्यासवे जगतो मी  तेव्हा तेव्हां अलगद कळते  गोकुळातच असतो मी. तुझी शंभर स्वप्ने एका रात्री बघतो मी  अंतरंग अंतरिक्षाचे व्हावे असा स्वप्नमय होतो मी. कधी वाटते प्राणांतिक गात्रे  तुझ्या स्पर्शाने पवित्र होतील  कधी वाटते चंदन सारे  अंगावरती बहरून येईल. कधी वाटते कळेल  सारे  राना मधल्या मोरांनाही  कधी वाटते प्रभाकरही  रश्मीला  धाडेल दुपारी तुझी शंभर स्वप्ने एका रात्री बघतो मी  रज्जुमधल्या कणाकणाला वाहवलेला कळतो मी. इतक्या इतक्या लांब रात्रींना  रात्र तरी म्हणू कसा मी  उजळतात चक्षुतून सूर्ये  जेव्हा तुझी स्वप्ने बघतो मी.